نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• نفیسه ایرانی

دانش‌آموختۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه خوارزمی، پژوهشگر فرهنگستان زبان و ادب فارسی

چکیده

یکی از قدیمی‌ترین روش‌های ارتباط زبانی از طریق داستان‌گویی و قصه‌خوانی است. از این روش می‌توان به عنوان یک ابزار آموزشی در توسعۀ مهارت‌های زبانی، بویژه در یادگیری زبان دوم و برای زبان‌آموزان هر سنّی استفاده کرد. بررسی‌ها نشان می‌دهد در آموزش زبان، داستان‌گویی از آموزش‌های سنتی موثرتر است که یکی از دلایل آن جذابیّت داستان و ماهیت سرگرم‌کنندگی آن برای مخاطبِ زبان‌آموز است. همچنین از آنجا که زبان و فرهنگ هر ملت با یکدیگر ارتباطی متقابل دارند، آشنایی با فرهنگ یک ملت که در آیینۀ داستان‌ها و قصه‌ها منعکس شده است، می‌تواند موجب افزایش انگیزه برای فراگیری زبان آن‌ کشور شود و انگیزۀ زبان‌آموز را فراتر از آموختن زبان، به سمت آشنایی بیشتر با فرهنگ و ادبیات آن ملت ببرد. هدف این پژوهش بررسی اهمیت و تأثیر این ابزار آموزشی بر چهار مهارت زبانی (شنیداری، گفتاری، خوانداری و نوشتاری) و ارائۀ تکنیک‌هایی برای اجرای بهینۀ آن است که با تمرکز بر آموزش زبان فارسی به غیر فارسی‌زبانانان انجام گرفته است.  کاربست برخی از این تکنیک‌ها علاوه بر چهار مهارت فوق در آموزش واژه و تلفظ و دستور زبان نیز مؤثر است. برای اطمینان از کارایی این پژوهش به‌صورت کاربردی آن را بر روی یک کلاس از زبان‌آموزان دانشگاه علامه طباطبایی آزمایش کردیم و نتایج حاصل از آن را در این پژوهش آوردیم.

کلیدواژه‌ها

• داستان
• قصه‌گویی
• قصه‌خوانی
• آموزش زبان فارسی
• یادگیری زبان دوم