نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• لیلا عباس زاده زیدی ¹
• اسماعیل فرجی ²

¹ جامعه المصطفی

² مدرس جامعه المصطفی

چکیده

گاه زبان در کاربرد خود از کلمات و جملات به­ گونه ­ای استفاده می ­کند که از جهان واقعی اطراف گریز می‌زند. این امر تابع فرایندی است که «فراواقعیت زبانی» نامیده می ­شود. در زبان فارسی جملات، واژگان و کلماتی وجود دارد که در قالب اسم، فعل و قید، مدلول و ما به ­ازای خارجی آن تنها در بافت فرهنگی زبان اول معنا می‌یابد. آموزش این امر برای غیر فارسی ­زبانان با دشواری ­هایی همراه است و این دشواری در تدریس واژگان و یا عباراتی که به ­کمک فرایند بزرگ نمایی (اغراق) یا کوچک ­نمایی (تخفیف) صورت می‌گیرد، محسوس ­تر می­ شود؛ زیرا امکان آموزش آن بدون توجه به زیرساخت­ های فرهنگی زبانی مبدأ برای زبان ­آموز وجود ندارد. این مقاله به­ شیوۀ توصیفی- تحلیلی و به استناد داده ­های کتابخانه ­ای و بر مبنای پژوهش­ های نوین زبان‌شناختی به طرح مبانی نظری و راه‌کارهای آموزشی جهت آموزش این نوع جملات در برنامه‌های فارسی آموزی به غیرفارسی ­زبانان می ­پردازد. نتایج، مشخص می‌سازد که زبان­ آموز در همۀ سطوح می ­تواند با کمک فیلم، با بافت فرهنگی زبان مبدأ به‌راحتی ارتباط برقرار نماید و با انتخاب فیلم مناسب به ­راحتی با بافت گفتاری- محاوره­ای واژگان فراواقعی ارتباط برقرار کند و از نظر موقعیتی به کاربرد مناسب این واژه ­ها در شرایط مختلف و یا جنسیت و سنین متفاوت به­ خوبی پی ببرد

کلیدواژه‌ها

• آموزش زبان
• جملات شرطی غیر‌ واقعی
• خودکارسازی
• فیلم