نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• احمد رضایی ¹
• عاطفه صالح ²

¹ استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه قم، قم، ایران

² دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه قم، قم، ایران

چکیده

از زمان اختراع سینما در دهه 1890، همواره فیلم به عنوان یکی از منابع آموزش، به‌ویژه آموزش زبان مورد توجه بوده است. پیشرفت‌های فناورانه قرون بیستم و بیست و یکم، عرصه‌های مختلف زندگی از جمله آموزش و به‌خصوص آموزش زبان دوم را تحت‌تأثیر قرار داده است. چنین تأثیری جنبه‌های گوناگون آموزش زبان همچون شنیدن، خواندن، نوشتن، دستور زبان، تلفظ و... را دربرمی‌گیرد؛ همچنین فنّاوری روزگار ما، ابزار آموزش زبان را تنوع بخشیده است، به‌گونه‌ای که هر روز با ابزار جدیدی در عرصه آموزش زبان روبه‌رو هستیم، ولی با وجود چنین تنوعی هنوز فیلم‌های سینمایی جایگاه خاصی در آموزش زبان دوم دارند. پژوهش حاضر براساس بررسی استقرائی ـ تجربی تدریس زبان دوم (زبان فارسی) در کشورهای کره جنوبی و چین در پی آن است که به این پرسش پاسخ دهد که چرا با وجود تنوع روش‌ها و ابزارهای آموزشی، فیلم‌های سینمایی توانسته‌اند جایگاه خود را در فرایند آموزش زبان دوم تثبیت کنند و به عنوان یکی از منابع آموزش زبان دوم مورد توجه باشند. نتیجه پژوهش نشان می‌دهد مؤلفه‌هایی سبب شده است با وجود تنوع دیگر ابزارهای آموزشی، فیلم‌های سینمایی هنوز هم به عنوان یکی از منابع اصلی آموزش زبان دوم، جایگاه خود را تثبیت کند؛ از جمله این مؤلفه‌ها عبارت است از: 1. همسانی و شباهت فیلم سینمایی با زندگی واقعی (واقع‌نمایی)؛ 2. همزمانی جنبه‌های شنیداری و دیداری؛ ۳. توجه به جنبه‌های فرهنگی؛ 4. آموزش با کمک حرکات بدن و ژست؛ 5. توان حدس ساختارهای زبان براساس موقعیت؛ 6. توجه به موقعیت‌های کاربردی زبان؛ ۷. کاربرد همزمان زبان معیار و زبان روزمره و ۸. افزودن جنبه‌های هنری.

کلیدواژه‌ها

• فیلم
• آموزش
• زبان دوم
• بررسی و تحلیل