بررسی و آموزش حرف اضافه «با» در چارچوب معناشناسی شناختی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مجازی المصطفی، جامعه المصطفی العالمیه، قم، ایران.

2 استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مجازی المصطفی، جامعه المصطفی العالمیه، قم، ایران

چکیده

 با بهره‎گیری از روش‎های کلاسیک نمی‎توان راهکاری مناسب در زمینۀ یادگیری و آموزش درست حروف اضافه فارسی به زبان‎آموزان نشان داد و مشکلات آنها را برطرف کرد؛ از این‌رو کمک زیادی به یادگیری مانا و معنادار حروف اضافه نشده است. «با» یکی از حروف اضافه پرکاربرد زبان فارسی است که نقش‎های دیگری از جمله ادات صفت و نقش‌وندی را نیز می‎پذیرد. پژوهش حاضر مطابق با نظریۀ حوزه‎ها و طرحواره‎های تصویری به ارائه یک طرح درس آموزشی مبتنی بر دیدگاه معناشناسی شناختی جهت آموزش و یادگیری معانی مختلف حرف اضافه فارسی «با» برای غیرفارسی زبانان می‌پردازد. این رویکرد آموزشی، تلاشی برای تکمیل نظریه‎های معناشناسی معاصر است و افزون بر آن، ساختار نقش کاربردی زبان در پیوند با معنا را نیز در نظر دارد؛ از این‌رو، نخست براساس معیارهای تایلر و معنای اولیه و معانی متفاوت این حرف اضافه را مشخص کرده، سپس جمله‎ها و عبارت‎هایی را که دارای این حرف اضافه بودند در کتاب‎های درسی غیرفارسی‌زبانان بررسی کرده‎ است. شیوۀ آموزشی پیشنهادی، مدل ترکیبی متن و تصویر (با کمک پاورپوینت و پوستر) برای آموزش ساختار معنایی این حرف اضافه با توجه به معنای مرکزی و معانی دیگر آن است. یافته‎های پژوهش نشان می‎دهد که استفاده از تصاویر حاوی تجربیات حسی و ادراکی فارسی‌آموزان می‎تواند ارتباط معناداری میان دانش جدید و پیشین آنان برقرار کند. فرایند این تحقیق و نتایج آن، راهکارهای مؤثری را در امر آموزش و یادگیری ماندگار این حرف اضافه پیشنهاد داده است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

استاجی، اعظم. (1386). «پیدایش حروف اضافه از نام اندام‎های بدن». مجله دستور. شماره 3، صص: 40-51.
افخمی، علی و زهرا اصغری. (1391). «چگونگی اشتقاق مفاهیم غیرمکانی از مفهوم مکانی حرف اضافه (در) در حوزه معناشناسی‎شناختی و براساس نظریه LCCM». مجله زبان‌پژوهی. سال چهارم. شماره 7. صص: 27ـ48.
راسخ‎مهند، محمد. (1389). «بررسی معنای حرف اضافه مکانی فرهنگ سخن براساس معنی‎شناسی شناختی». مجله ادب‌پژوهی. شمارۀ 14. صص: 49ـ66.
رضایی، حسن. (1382). استعاره در زبان فارسی براساس زبان‌شناسی‎شناختی. پایان‎نامه کارشناسی ارشد. گروه زبان‌شناسی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه اصفهان.
زاهدی، کیوان و عاطفه زیارتی محمدی. (1390). «شبکه معنایی حرف اضافه فارسی (از) در چارچوب معناشناسی شناختی». مجله تازههای علوم شناختی. دوره سیزدهم. شمارۀ 1. صص: 67ـ80.
گلفام، ارسلان و فاطمه یوسفی‎راد. (1388). «رویکرد معناشناسی شناختی به حروف اضافه مکانی زبان فارسی از منظر آموزشی: مطالعه موردی حرف اضافه (در)». نشریه پژوهش ادبیات جهان. شمارۀ 56. صص: 177-179.
گیررتس، دیرک. (1393). نظریههای معنی شناسی واژگانی. ترجمه کوروش صفوی. تهران: علمی.
نقی‎زاده، محسن. (1384). مقایسه حروف اضافه مکانی در فارسی و انگلیسی براساس معناشناسی‎شناختی. پایان‎نامه کارشناسی ارشد. گروه زبان‌شناسی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه اصفهان.
یوسفی‎راد، فاطمه. (1382). بررسی استعاره زمان در زبان فارسی در چارچوب معناشناسی‎ شناختی. پایان‎نامه کارشناسی ارشد. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه تربیت مدرس.
------------. (1387). بررسی شناختی زبان فارسی با نگاهی ویژه به حروف اضافه مکانی. رساله دکتری. دانشکده ادبیّات و علوم انسانی. دانشگاه تربیت مدرس.
Johnson, M. (1987). The Body in the mind, The Bodily Basis of meaning, imagination and Reason, Chicago: The University of Chicago press.
Lakoff, G. & Johnson, M. (1980). The metaphorical structure of the human conceptual Lakoff, G. & Johnson, M. (1980), 2003. Metaphors we live by. Chicago: The Univresity of Chicago, system. Cognitive science, 4,195-208.
Lakoff, G. & Johnson, M. (1987). The metaphorical logic of rape. Metaphore and Symbol, 2 (1), 73-79.
Langacker, R. W. (1998). Conceptualization, symbolization and grammar. The new psychology of language: Cognitive and functional approaches to language structure, 1, 1-40.
Song, X. (2013). A Cognitive Linguistics Approach to teaching English prepositions. PH. D Dissertation University of Koblenz. Landau Germany.
Tyler, A. & Evans, V. (2003). The semantics of English prepositions, spatial scenes, embodied meaning and cognition. Cambridge: Cambridge University Press.
  • تاریخ دریافت: 20 مهر 1404
  • تاریخ بازنگری: 01 آبان 1404
  • تاریخ پذیرش: 10 آبان 1404